The Personal Invitation voert ons mee naar een idyllische stadstuintje dat geniet van de (eerste) zonnestralen. We zien een stilleven op een tafel in een zonnige tuin, weelderig voorzien van bloemen en planten. In tegenstelling tot de aftakeling van de skeletten is er nu geen enkel dor blaadje dat het bucolisch geheel verstoort. Het is een haast fotorealistisch beeld voor wie niet de tijd neemt om de kleurenpracht tot zich te nemen. Want ook al lijkt de flora op de voorgrond haast tot leven te komen voor onze ogen, toch zal een aandachtige kijker merken dat de boom en het bijhorend bladerdek hun oorsprong vinden in impressionistische vegen. Toch schuilt er een subtiele paradox in dit idyllische tafereel: een enkele rode appel, verbonden met een infuus, spreekt boekdelen over de fragiliteit van het leven en onze eeuwige zoektocht naar vitaliteit.

Maar het zijn niet alleen de visuele elementen die Staelens' werk zo indringend maken. Het is zijn vermogen om existentiële vragen op te roepen, om ons uit te dagen onze plaats in de wereld te overdenken. 'The Personal Invitation' nodigt ons uit om te reflecteren op de fragiliteit van het leven en onze verantwoordelijkheid om onze eigen betekenisvolle plek in de wereld te creëren. Het roept op tot een diepgaande introspectie, tot het besef dat we allemaal de architecten zijn van ons eigen lot.