De aanbidding van het gouden ei met de openbaring van de vage beloftes

Bijkans onvindbaar diep verscholen onder het weelderige lover op een mysterieuze plek ergens achteraf in de eeuwenoude (Oude) Veldstraat van het verkavelde Lochristi bevindt zich de kapel waarvan met stelligheid aangenomen wordt dat hier de aanbidding van het gouden ei zijn oorsprong kent. Dit zou nog moeten dateren van voor Columbus oog in oog kwam te staan met zijn befaamde ei.

De aanbidding van het gouden ei moet evenwel als compleet het tegenovergestelde gezien worden dan de aanbidding van het gouden kalf. Hetgeen later zelfs verworden is tot het vereren van de heilige koe. 

Terwijl bij de aanbidding van het gouden kalf voornamelijk gedacht moet worden in de richting van het verlaten van, of toch op zijn minst het zoeken naar een substituut voor, de echte ware god kan men de aanbidding van het gouden ei perfect in harmonie met enig welk ander geloof toepassen. De beiden kunnen immers perfect naast elkaar bestaan. Voor diegene echter die zich verloren hebben in de adoratie van de heilige koe zal geen enkele salvatie (redding) meer mogelijk zijn. Hun leven zal dan ook tot het einde der dagen hol en betekenisloos zijn.

Voor hen die net als Alois alle hoop op barmhartigheid van bovenaf verloren lijken te hebben en zij die niet meer voor de volle honderd procent vertrouwen hebben in de, zoals velen denken de oude wijze bebaarde man in de wolken, kan de universele zowel aardse- als kosmische wijsheid wellicht terug enige vorm van soelaas bieden. Zonder hiervoor constant op eieren te moeten lopen.

Het was uitgerekend hier op deze bescheiden hofstede dat Alois Braeckputte al op vrij jeugdige leeftijd ontdekte dat bij het dilemma rond de fabel van de kip of het ei een belangrijke factor over het hoofd was gezien.

-de queeste omtrent de origine van de kip en het ei waar zelfs de grote Charles Darwin tot op het einde van zijn dagen geen pasklare antwoorden op had weten te  formuleren. Waardoor de theorie wie nu eigenlijk de eerste was, de kip, die de eieren diende te leggen, dan wel het ei al waaruit de kip moest ontspruiten alsnog met vaagheid en mysterie omhuld bleef-

Alois was echter tot de conclusie gekomen dat het een grove geschiedkundige en antropologische nalatigheid is gebleken om de haan over het hoofd te zien en geen enkele rechtmatige plaats in dit verhaal toe te kennen terwijl, zoals het kleinste kind inmiddels wel weet, de haan eveneens een niet onbelangrijk onderdeel is in deze historie.

Het was pas toen Alois in het eeuwenoude stulpje terechtkwam en met eigen ogen voor de eerste maal het gouden ei aanschouwde dat de schellen plots van zijn ogen vielen en hij stante pede de waarheid achter vage beloftes kon ontwaren. Want, ofschoon verboden, omdat het nu eenmaal beter is om het grote publiek in het ongewisse te laten, had de ondeugende Alois toch stiekem het manifest met de openbaring der vage beloftes gelezen! 

Ondanks de clevere bevindingen van deze eenvoudige boerenlul wilde dit nog niet automatisch betekenen dat het pad van Alois gans de tijd recht vooruit zou lopen. Ha neen, Alois is eerst ook meermaals als een blinde vink met zijn kop tegen onverzettelijke muren moeten belanden alvorens hij enig licht in de duisternis mocht ontwaren.

Nadat de ezel die geld schijt namelijk schielijk overleden was nog voor er een acceptabel bedrag bijeen gekakt kon worden, besloot de goedgelovige Alois om alsnog in te gaan op het aanbod van de louche verkoper om diens allerlaatste kip met de gouden eieren te kopen. Was het eenzaamheid? Was het gemis van het goudhaantje dermate groot, dat ook zij het loodje legde nog voor een eerste vergulden ei geproduceerd werd? Niemand die het weet! Een berooide Alois achterlatend. Alois die van dan af aan dan ook zou moeten werken voor de kost. Iets waar hij al als prille jongeling uitermate bevreesd voor was.

Wie kent hem overigens niet meer, de immer sympathieke Alois Braeckputte. De man van de inmiddels beroemd geworden goud/gele tweedekker. De man die eieren voor zijn geld koos en in 1915 in volle krijg, mét gevaar voor eigen leven, eindwinnaar werd in de befaamde ‘rattekoerse’ van Zaffelare en alzo onversaagd den Duits versloeg op een door hem zelve geprepareerde koersvelo. Een vehikel dat hij voor een appel en een ei op de kop had weten te tikken. 

Een kippenvel moment voor de honderden omstaanders die er als de kippen bij wilden zijn. Zonder Alois zou er immers geen kip op af gekomen zijn.

Kwatongen en jaloerse concurrenten durfden echter wel eens beweren dat zijn overwinningen te danken waren aan het unieke eveneens door hemzelf samengestelde brouwsel in zijn bidon. Kakelen als een kip zonder kop dat deden deze lieden graag. De waarheid echter daar kraaide dan weer geen enkele haan naar.

Een jammerlijk voorbeeld en de trieste hedendaagse waarheid der vage beloftes openbaart zich thans zelfs in een saga rond één van onze buurtgemeentes.

Namelijk de onfortuinlijke inglorieuze teloorgang van het Oost Vlaamse dorpje Zeveneken. Of hoe het gezonde verstand maar weer eens de kop werd ingedrukt met vage beloftes. Een vernieuwde, praktische maar bovenal leefbare, dorpskom werd hen beloofd. Een project waar tot op heden alleen gietgrage betonboeren en veel te duur betaalde planbureaus blij van geworden zijn.

 De realiteit heeft immers helaas de fictie achterhaald want waar het dorp eens zijn krachtige naam en dito voorkomen aan ontleedde, namelijk minstens zeven trotse eeuwenoude eiken, zijn dankzij deze vernieuwingsstrategieën een vroegtijdige waardoor tragische dood gestorven. Omgebracht voor een hoger doel zegt men dan!

Het warme Zeveneken, in zoverre dit mogelijks is bij een doorrijdorp, is per heden dus gans in zijn geheel verdwenen. De statige eiken zijn vervangen door, och arme, de naam boom niet eens waardig. Een tweede realiteit is dat, zoals het er momenteel uitziet, deze zielige boompjes zelfs het tweede levensjaar niet zullen halen. Het enige wat hen had kunnen redden is levensbrengend water. Dit is echter helaas verloren gegaan aan het begieten van stalen in de hoge lucht bengelende bloempotten die de naam ‘Lochristi-bloemen-gemeente’ geloofwaardig moeten doen lijken.

Een zelfde lot beschoren is de aanplant die de intrede van het nieuwe ‘betonville’ moesten opvrolijken. Alois zou stante pede in een van zijn beruchte sombere buien belandt zijn wanneer hij op de zoveelste zonovergoten lentedag, ja de echte zomer moest zelfs nog beginnen, het huidige Zeveneken zou moeten doorkruisen. Zijn hart zou met triestesse verzwaard dan ook met sprekend gemak hebben kunnen breken als hij met eigen ogen de gevolgen van de zoveelste ondoordachte vernieuwingsdrang had moeten aanschouwen. Een lot dat hém gelukkig bespaard gebleven is!

Hans