Repos

In 'Repos', het Franse woord voor rust, zoekt Donacienne Wittevrongel-Liefhooghe naar stilte binnen de snelheid van onze tijd.
Het werk, vervaardigd uit een oud roze deken, verwijst naar bescherming, warmte en het ritueel van het slapengaan. Het deken, ooit een object van zorg en geborgenheid, wordt hier getransformeerd tot een cocon: een tijdelijke schuilplaats voor herstel.

'Repos' spreekt over de onzichtbare druk die rust op de schouders van vrouwen, over het steeds groeiende gewicht van verwachtingen en verantwoordelijkheden. Over hoe verlies, verdriet en dagelijkse strijd telkens opnieuw worden toegevoegd aan wat er al gedragen wordt, terwijl de maatschappij vooral het verlies van economie lijkt te zien, niet dat van de mens.

Het werk verbeeldt de nood aan tijd. Tijd om te herstellen, te rouwen, te ademen.
De cocon symboliseert een tussenruimte: een moment van terugtrekken om opnieuw te kunnen verschijnen, veranderd, gegroeid, met de sporen van wat was nog zacht aanwezig in de vezels.

In 'Repos' is rust geen einde, maar een noodzakelijke overgang. Een gebaar van verzet tegen de snelheid waarmee alles moet blijven bewegen.