Mimi is de mistroostige schaduwzijde van de erotiek.
Geïnspireerd door Air Doll van Hirokazu Kore-eda: “...zoals de videotheek een surrogaat is voor de bioscoop, is een opblaaspop dat voor een vrouw van vlees en bloed.”, verbeeldt dit werk de illusie van intimiteit en de leegte die erin schuilgaat.

Mimi is de ideale vrouw. Ze glimlacht, knuffelt, gehoorzaamt. Haar lange haren glanzen, haar borsten zijn vol, haar mond staat open in stille toewijding. Ze belichaamt een perfectie die enkel bestaat bij gratie van het ontbreken van leven.

Het werk, vervaardigd uit een oude knuffel, is zorgvuldig bewerkt met haakwerk en voorzien van synthetisch ingenaaide haren. In een rode gloed gezeten, als een prostituee op haar stoel, ademt ze tegelijk verlangen en verlatenheid uit.

In Mimi onderzoekt Donacienne Wittevrongel-Liefhooghe de grens tussen begeerte en eenzaamheid, tussen aanraking en afstand. Wat rest er van de vrouw wanneer ze wordt herleid tot een object van projectie?
De zachte materialen contrasteren met de harde realiteit die het werk blootlegt: de leegte achter de vorm, de stilte na het verlangen.