Gedurende de lengte van deze performance, is het voormalig Oost-Vlaamse provinciehuis, aloud machtsbastion, van ons: Selenay en ik. Selenay zal jullie de Turkse scheldwoorden/spreuken toezingen waarmee haar oma vele kwelgeesten (veelal mannen) verwenste. Ik zal haar begeleiden op typmachine, totdat we tegen de vertaalkwestie stuiten – zeg je nu echt dat je iemand onder de grond wil stoppen? Wie? We kunnen uit onmacht niet antwoorden, enkel schreeuwen zonder geluid. De stille schreeuw breekt ons open. De doodswensen zijn niet langer kwelling, wij laven ons eraan, worden wild (dierlijk?). Dan betreden nog drie performers het parlement. We blijken een punkband – het slotakkoord: ons nummer ‘Let’s Go Underground’, een herschrijving van Selenays speech. 

Wij schreven ook een tekst bij de performance die de historische wortels ervan toelicht: 

“Ilenç is a form of curse but not an ordinary one. It is poetic, creative, often grotesque. It typically wishes pain, even death, upon someone. But unlike casual profanity, it is rooted in a ritualistic, aesthetic oral tradition. In Kilis (southeast of Turkey) it is preserved and passed down exclusively among women. It becomes a verbal form of protest that rises through anger and pain.”