Mijn kaarsvetten sculptuur zweeft zachtjes heen en weer in de ruimte, maar dan komt het moment van ontvlamming; vuur raast van lucifer gewelddadig snel langs de constructie omhoog. We kunnen niet anders dan kijken terwijl het kaarsvet druppel voor laaiende druppel verdwijnt. Ik streefde met zo een voorstelling van vluchtigheid naar een reconstructie van alsmede een aanklacht tegen de moderne affectiviteit, specifiek, hoe affect binnen het huidige medialandschap levensgevaarlijk kort gevoeld lijkt te worden. Wij, het grote publiek, consumeren constant het lijden van anderen, worden bij uitzondering even bevangen door verontwaardiging en medeleven, die binnen de waan van een dag alweer vervliegen. Mijn sculptuur moet op eenzelfde wijze door de greep van toeschouwers glippen. Vandaar dat ik het branden niet heb gefilmd. Ons resten enkel nog foto’s als asvlokken. 

Deze voorstelling had een lange, heel persoonlijke aanloop: mijn werk voor ngo’s in Griekse vluchtelingenkampen tussen 2017 en 2020. Hier zag ik de gevolgen van het ontmenselijkende discours omtrent vluchtelingen van dichtbij. Ik zag hoe het degenen met dat label, velen van hen mijn vrienden geworden, vastzette in schandalige – niet-menselijke – leefomstandigheden. Die ervaring dreef mijn bachelorscriptie ‘Photographic Spaces of Refugee Re-Imagination’ (2021), een filosofische zoektocht, met denkers als Judith Butler en Susan Sontag als gids, naar beelden die ons nog zouden kunnen raken/kwellen.