Geselecteerd voor het tijdschrift 'KUNSTLETTERS #022' , thema buiten

In Wolkje zet Matthieu Claus zijn onderzoek verder naar de grens tussen abstractie en figuratie. De herkenbare contour van een wolk wordt als een icoon of symbool neergezet, maar is ingebed in een gelaagde structuur van geschraapte, overschilderde en hergebruikte verfpartijen. De compositie balanceert tussen speelsheid en systematiek: alsof een digitaal raster, een landschap en een herinnering op elkaar botsen.

Zoals in zijn bredere oeuvre vertrekt Claus hier niet van een vast beeld, maar van een proces van opbouw en afbraak. Elk fragment – hoe banaal of afgedankt het eerst ook leek – krijgt in dit werk een nieuwe betekenis door hercontextualisatie. In die zin wordt het wolkje geen simpele voorstelling, maar een mentale ruimte: een plaats waar vergankelijkheid, ordening en poëtische reflectie samenkomen.

Wolkje nodigt uit om traag te kijken. De abstractie zit niet alleen in de vormen, maar in het gevoel van verschuiving: tussen zicht en verbeelding, tussen het alledaagse en het sublieme.