Matthieu Claus schildert waar gedachten nog niet zijn uitgekristalliseerd.
Zijn lagen ademen als momenten van aarzeling, als echo’s van een innerlijk landschap waarin fragmenten samenvloeien tot iets dat niet vast te houden is.
In het ruisen van zijn denken ontstaat een veld van aanwezigheid — niet door woorden, maar door kleur, structuur en stilte.
Elk spoor draagt de trilling van aandacht, elk vervaagd patroon herinnert aan wat even werd gedacht, en toen weer losgelaten.