Oorspronkelijk abstract oeuvre, maar vanaf het begin van de jaren 90 een spectaculaire evolutie met een letterlijke vernietiging van al zijn oudere werk om ruimte te maken voor figuratie. Met dit duidelijke gebaar toonde de kunstenaar dat hij niet langer twijfelde hoe hij zich wilde uitdrukken en dat de abstractie eindelijk was gesloten. Door deze stijlbreuk ontstond meer duidelijkheid in het verhaal dat Roes wil, namelijk vertellen in verband met vervreemding en absurdisme in thema's als macht en machtsverhoudingen. Schilderen is het medium waar Roes zich technisch het meest thuis voelt, maar de laatste jaren maakt hij regelmatig uitstapjes naar andere vormen van expressie. Met installaties in stalen of 3D-prints en houten sculpturen in kleinere maten, lijkt zijn 'spielerei' zich ook ruimtelijk te manifesteren Leegte is vaak het onderwerp van deze kunstenaar. Bijna alle werken van Roes zijn wazig, wazig en geborsteld. Zijn onderwerp of een deel ervan wegvagen is zijn manier van werken. Soms wordt er een kruis gemaakt over het werk. Een kruis maken betekent ook dat het wordt vergeten, gewist. Op deze manier komen we bij de blik van Roes, het belangrijkste punt in zijn werk. In de werken waar blikken worden weggevaagd, weggegooid, vermeden, bedekt en geweigerd, zit zijn kern! De onrust  die veel van zijn gemanipuleerde beelden oproepen, is ongetwijfeld het doel van Roes. Vooral in de weglatingen en vervagingen worden leegte en gebrek gesuggereerd, waarbij de toeschouwer zich kan afvragen of er iets moet worden ingevuld of niet. Roes zelf zegt dat verschillende interpretaties van zijn werken mogelijk zijn en dat de kijker zelf moet beslissen of hij het spel speelt en / of dat hij dieper de scène in durft te gaan. (Roes zelf is een fervent schaakspeler). Wat je meteen opvalt aan het kijken naar de schilderijen van Bob Roes is het gebrek aan gezichten. Wat gebeurt er als we het gezicht verwijderen? Welke look moet worden weggevaagd, vernietigd en afgebroken? Het vermogen om te communiceren. Er kan geen contact worden gemaakt met de buitenwereld. Je kunt niet worden geaccepteerd (leidt tot eenzaamheid), maar ook niet worden afgewezen. Zonder gezicht zijn de figuren gedoemd te blijven zoals ze zijn. Is dit misschien een manier om controle te houden over zijn figuren. Ensor zette zijn figuren op maskers. Deze  kunnen niet worden aanvaard of afgewezen, maar ze kunnen zich verbergen achter een masker. Ze meten zichzelf een andere identiteit. De figuren van Roes kunnen dat niet. Ze zijn gedoemd om hun eenzame bestemming te ondergaan.