De sculpturen van Danny Boone zijn trotse getuigen van haar fascinatie voor de ongrijpbare harmonieën tussen architectonische elementen zoals massa, volume, ruimte en lichtinval. Door nieuwe ordeningen van vormen wordt er een evocatie van rust gesuggereerd die een tegenwicht vormt voor de dagelijkse chaotische samenleving, die ons belaagt. Haar werkstukken zijn een combinatie van traditionele procedés en hedendaagse vormen, ontworpen om schoonheid te creëren met een ontroerende eenvoud.

​De architecturale sculpturen werken vervreemding in de hand. Ze trekken wel de aandacht door de gracieuze vormen met dunne wanden, maar benadrukken ook hoe verschillend wij ons opstellen. Als je de greep verliest op de normale gang van het leven, begrijp je nog weinig van wat er rond je gebeurt. De ‘stille’, versteende vormen druisen met opzet in tegen wat mensen verwachten van een keramische sculptuur en voor de huidige maatschappij moet alles groot, druk, indrukwekkend en overdonderend zijn. De kunstenaar houdt duidelijk van eenvoud, puurheid en soberheid.

Het uitgangspunt is het idee van het niets, de leegte waar ze uit geklauterd is na haar hersenaneurysma in het millenniumjaar. Ze was toen 48 jaar. In haar brein is geen plaats voor chaos. Ze wil een nieuwe ruimte gestalte geven die ze vult met elementen die, naargelang de omstandigheden, op dat moment door haar hoofd en haar gevoelens spoken.​ Dat proces brengt weer rust in de haar omringende wereld.

HET NIETS is de geboorte. Het begint met rebelleren, een fuck-it houding tegenover alles wat in de realiteit ondraaglijk of onaanvaardbaar is. Het gaat over het vinden van een manier om met het onrustige gevoel van het niets om te gaan. Als je het niets onder ogen durft te komen, werkt het bevrijdend. Als je alle onzekerheden loslaat, openen zich ongekende mogelijkheden.

DE LEEGTE kun je omarmen als een groot bouwterrein. Als er niets is, kun je alles zelf scheppen. Dan is het leven niet meer niks, maar mooi en waardevol. Dat biedt heel veel kansen.

DE STILTE is nodig voor een moment van reflectie, om opnieuw de juiste focus te krijgen op al je ervaringen, om je ideeën uit te puren en kracht te geven.

De schilderijen van de kunstenaar zijn abstract en tonen door het gebruik van aardse materialen de meest zuivere en essentiële realiteit. Kleuren selecteert ze zeer zorgvuldig, de juiste kleurnuances maakt ze met geduld en nauwkeurigheid, twee gaven die haar goed van pas komen.  Door middel van de kleuren, in combinatie met de compositie, ontstaat het verhaal dat de kunstenaar wil vertellen aan de toeschouwer die, hoopt ze, het werk wil aanraken om met verwondering de sensatie van de ruwe en zachte materialen te voelen... en die zich afvraagt wat het geheel zou kunnen betekenen.  Daarom blijven de titels behoorlijk vaag, de toeschouwer kan zo zijn of haar eigen verhaal creëren.