KARIN VERHELST

Het picturaal onderzoek naar het weergeven van ruimte op een plat vlak houdt Karin Verhelst al lang bezig. Zij vindt dat kunst letterlijk en figuurlijk ruimte-perspectief moet bieden aan het individu dat te zeer met eigen problemen bezig is. Daarom speelt zij in haar kunst met schaal en perspectief. Heel belangrijk voor haar is de mens als een nietig, ontredderd en vervreemd wezen in kanteltijden.

Haar iconografie is eclectisch; nu eens figuratief dan weer eerder abstract. Composities met architecturale schema’s, maquettes als mooie illusionaire op mensenmaat gecreëerde ruimtes met enkele lichttoetsen en grafische elementen vindt zij het spannendst.

Elk werk is gelinkt aan iets dat zij beleefd heeft, waar soms wat actualiteit insluipt. Collagetechniek helpt hierbij om op een snelle manier haar gevoelens over belevenissen te vertolken.

Linnen en marter penselen zijn haar favoriete instrumenten om emotie en inhoud uit de drukken. Slow painting, het doorleven en het geduldig omgaan met de klassieke droge kwast- en glaceertechniek in meerdere transparante olieverflagen is haar ding.

Afwisseling in verfhuid en wemeling van licht en donker brengt zij tot stand met afschrapen en tamponneren. Vaak grijpt zij naar houtskool, pastel, contékrijt en het paletmes om in de verflaag te tekenen en te krassen.  Zij beoogt een sensueel, doorleefd verfoppervlak met veel variatie zodat de beschouwer ten minste zo lang in haar werk kan wegdromen als zij eraan geschilderd heeft.

Haar analytisch brein groepeert en rangschikt een kolk aan prikkels tot een ruimtelijke ordening, een onherbergzaam labyrint: een innerlijk landschap als suggestieve, desolate constructie met daarin de mens als genetisch archetype.

In ‘dichtklappende tijden’ verkiest zij meerdere tussenplannen en een vage, beloftevolle horizon, een weids en ongekend mysterieus vergezicht, het verlangen naar weggaan en op zoek gaan naar iets wat we waarschijnlijk nooit zullen vinden.

Herinneringen deelt zij fragmentarisch, fragiel, met het mysterieuze leven van de ander in een dialoog vol bindingsangst en verbondenheid.

Slaagt men erin om op de juiste frequentie af te stemmen en uit te zoomen dan wordt men in haar werk met een nieuwe horizon of een “Out-of-body experience” verrast.