Ik ben geboren in de jaren 70, in een wereld vol verwondering en eindeloze mogelijkheden. Ik groeide op met het gevoel van vrijheid … alsof alles kon gebeuren, alsof de hele wereld binnen handbereik lag. Het was een tijd van dromen, van beweging, van lichtheid.

Maar de wereld is veranderd. Ergens onderweg is er iets verschoven. De opkomst van het individualisme heeft breuken achtergelaten. De weg voelt nu hobbeliger … minder zeker, kwetsbaarder. En ik betrap mezelf op de vraag: drijven we niet te ver van elkaar af? Van wat echt belangrijk is?

In deze onzekere tijden klinkt er iets van binnen luider dan ooit: blijf dichtbij. Houd vol. Zorg voor elkaar.

Want juist wanneer het moeilijk wordt, laat vriendschap haar kracht zien. Juist wanneer het leven hobbelig aanvoelt, herinneren we ons dat we niet bedoeld zijn om het alleen te bewandelen.

Dit hart… kwetsbaar, transparant, vol zielen, wordt niet gedragen door kracht, maar door verbondenheid. Wij zijn de warmte om elkaar heen. Het schild tegen de kou.