'Soms wil je herinneringen kunnen aanraken' gaat over de betekenis van textiel in situaties van afscheid, verlies en troost.  Wanneer je een afscheid of verlies ervaart, blijven er vaak dingen achter. Spullen die tastbare herinneringen vormen aan hetgeen je verloor of waar je afscheid van nam. We gaan op verschillende manieren om met die spullen: we bewaren ze in een doosje, we stellen ze tentoon in ons huis of we geven ze weg.          
Mijn werk gaat over hoe we kunnen omgaan met textiel dat achterblijft na een verlies of afscheid. Textiel is iets heel intiems, omdat het dicht op onze huid zit en een beschermende functie heeft. Daardoor draagt textiel ook heel veel verhalen en herinneringen in zich. Door het textiel dat achterblijft te herwerken of te transformeren, wil ik het opnieuw een plaats geven in het dagelijks leven van mensen. Samen met acht mensen ging ik een proces aan waarin we zochten naar hoe we het textiel dat zij bewaard hadden, konden integreren in hun dagelijkse textiel. Door het bewaarde textiel een nieuwe plaats te geven, is er ook een nieuwe en actievere plaats voor de herinnering.

De foto's die ik van mijn werk doorstuur, zijn de publicatie van de acht projecten die ik deed. In die publicatie bevinden zich beelden van de stukken die ik maakte en de nazorggesprekken die ik voerde met de deelnemers. Ook mijn werkwijze en stalen maken deel uit van de publicatie. Bij de publicatie kan ook nog audio worden afgespeeld, ook afkomstig van de nazorggesprekken met de deelnemers. Indien het voor de tentoonstelling interessanter is om maar één stuk te tonen, kan ik ook één van de stalen die ik maakte indienen als werk in plaats van de publicatie.