Tijdens mijn job als suppoost van het kunstenfestival van Watou ontmoette ik K. die vanuit Mechelen naar

Watou gereden was in een elektrische rolstoel om het 'rolstoelvriendelijke' festival te bezoeken.

“Ik was van plan drie dagen het kunstenfestival te bezoeken, maar bleef er maar drie uur.

Bezoekers stelden mij vragen zoals: ‘Hebde gij een echtgenoot? Hoe gaan die daarmee om?’ en ‘Zijde gij daarmee geboren?’ en plaatsen zich rondom me alsof ik een lezing aan het geven was.

Ik dacht ‘Alé niemand kijkt naar het kunstwerk.’ In iedere ruimte waar ik kwam was de magie met de kunst weg. Zelfs buiten de dorpskom kwam een man op me af ‘Meug ik ne keer iets vragen?’ ‘Kut da nie om ver kantelen?’

Ik ben al huilend vertrokken en wilde nooit meer terugkomen."

Tijdens haar reis hield K. een videodagboek bij aan de hand van de Ipad die op haar schoot ligt. We zien een beeld waarin zij vanuit haar perspectief naar ons kijkt en wij vanuit ons (hoger) perspectief op haar 'neerkijken'. Een positie waar zij zich maar al te vaak in bevind.

Alsof de banden haar huid zijn zijn de vragen erdoor heen geprikt. De lekke band legt haar leven (tijdelijk) stil.

Voor mijn masterproef 'Kjér mo ekè were' creerde ik een werk rond haar verhaal en keerde ze die zomer terug naar Watou, want een pijnlijke ervaring hoeft niet het einde te betekenen van een mooi idee. Dit was te zien tijdens het festival van '22.