Na een schipbreuk, te midden van de grillige rotsen van een kustbreker, ligt een rubberen boot. Dit vaartuig, ooit een baken van hoop voor degenen die op zoek waren naar een toevluchtsoord en een beter leven, staat nu als een aangrijpend symbool van wanhoop en gevaar. Vervaardigd als een kunstwerk om de huiveringwekkende realiteiten van migratie te belichten, dient het als een schrijnende herinnering aan de gevaren waarmee degenen worden geconfronteerd die zich wagen aan levensgevaarlijke reizen in overvolle boten.

De rubberen boot, nu gestrand en leeggelopen, vertelt een verhaal van verwoeste dromen en gebroken levens. Zijn eens zo levendige kleuren vervaagd door de genadeloze zon en gehavend door de onverbiddelijke golven, draagt het de littekens van een reis vol gevaren. Elke naad en patch vertelt een verhaal van veerkracht in het aangezicht van tegenspoed, van hoop vastgeklampt te midden van de chaos van de open zee.

Gevangen tussen de duivel van conflict en de diepblauwe zee, stonden de migranten voor een nuchtere keuze: hun leven riskeren op zoek naar een helderdere toekomst of vast blijven zitten in de klauwen van wanhoop. Voor velen bleek de aantrekkingskracht van hoop onweerstaanbaar, hen aandrijvend om de verraderlijke wateren te trotseren op zoek naar een beloofd land.

Maar de realiteit van migratie is verre van romantisch. Het is een gevaarlijke reis die wordt gekenmerkt door onzekerheid en gevaar, waarbij de grens tussen leven en dood flinterdun is. En terwijl de rubberen boot gestrand ligt te midden van de rotsen, dient het als een spookachtige herinnering aan de menselijke tol van migratie, en de dringende noodzaak van mededogen en begrip in een wereld verscheurd door conflict en strijd.