k heb nood aan ruimte voor het menselijke kunnen. Het gaat om creativiteit, verleiden, aanraken, zingen, dansen, luisteren, interpreteren, empathie, massage, genieten, zonnen, samen,...

In de oude Keltische cultuur werden de volle manen telkens aan één krachtdier toegewezen. Tijdens het ritueel van de maan van het Hert, deelde ik in de cirkel dat ik een beeld zou maken van dat moment van verbinding. In mijn werk streef ik naar de verstrengeling van de kijker en de kunstenaar. De kijker wordt kunstenaar en de kunstenaar kijkt. Beiden maken samen het groeiende en beeld.

Bij het ontwerp vertrekken we van een prehistorisch skelet van een reuzenhert die uit de aarde opduikt. Enkel het gewei steekt boven de grond. De site wordt opgevat als een archeologische opgraving. Tegelijkertijd wordt de bezoeker-kunstenaar uitgenodigd om zijn naam en zijn menselijke kwaliteit of potentieel op te schrijven en aan het gewei op te hangen. Het eindbeeld is een nest in de boom en het gehavende gewei van het burlend oerhert.