Ik maakte van mezelf het middelpunt van een ingebeelde cirkel. Ik had een homp klei in mijn handen, waar ik telkens een “kleitoets” van nam en op de grond duwde. Alle toetsen werden tegen elkaar gelegd. Toen de ruimte onmiddellijk naast mij vol was, zette ik mij op mijn knie. Zo kon ik weer verder “duimdrukken”. Maar mijn knie drukte dan natuurlijk op de klei waar ik al mijn duimen gezet had. Later moest ik op mijn ellebogen steunen om nog verder te kunnen en helemaal op het einde lag ik plat. Dat gaf telkens nieuwe en andere indrukken bij. De structuur van de “klei-indrukken” werd medebepaald door mijn onderscheiden lichaamshoudingen. Ik ben daar 1 maand mee bezig geweest. Op het eind had ik een groot rondachtig kleitapijt.

Dit werk gaat over mezelf en materie. Ik wilde weten wat ik kan doen enkel met klei en zonder de intentie om een al dan niet abstracte figuur te maken. Mijn handelingen hadden iets ritueels, zonder dat ik dat godsdienstig bedoelde. Ze waren in elk geval wat obsessief, want ik kon niet stoppen vooraleer ik het hele proces had laten aflopen. Het duurde wel een maand, maar door mijn eigen fysieke beperking (simpelweg mijn lengte) kon ik op een bepaald moment niet verder.