Dit broze beeld is een marmeren tafel. Vier poten die een “blad” dragen. De poten zijn zo broos dat ze geen enkel gewicht verdragen, ze kunnen ieder moment in elkaar zakken. De marmeren tafel is een tafel, maar je kan er niets op zetten, je kan ze zelfs niet verplaatsen. Als de tafel af is, is ze ontdaan van alle functionaliteit. Het is een tafel die geen tafel is, maar de verwijzing naar een tafel, naar de essentie.

Mijn tafel is niet klassiek gebeeldhouwd, maar ze is toch gemaakt volgens een klassiek Grieks principe. De oude Grieken kapten niet die of die persoon uit marmer, ze kapten een idee. Hun beelden zijn niet zozeer mooi, zoals men van een vrouw of kind zegt dat ze mooi zijn. De Griekse beelden vertegenwoordigen schoonheid, verwijzen naar de essentie van schoonheid. Alle verhoudingen in acht genomen, verwijst ook mijn tafel naar eenzelfde soort essentie.

Waarom nu precies een tafel? Een tafel “vult” de ruimte, of palmt ze in zoals een sculptuur. Bij veel mensen roept een tafel de associatie op met ruimte. Men wandelt er immers rond. De tafel heeft een grote invloed op de ruimte waarin ze geplaatst wordt. Bij een andere opstelling van de tafel, verandert de indeling van de ruimte totaal.

Waarom een marmeren tafel? Marmer werd vroeger gebruikt in de beeldhouwkunst om de eeuwen te doorstaan. Ik gebruik marmer om te spreken over de tegenwoordige tijdelijke omgang met de beelden. Mijn tafel geeft de vluchtigheid weer waarmee een moment van schoonheid nu ervaren wordt. Daartegenover gaat het beeld van een tafel al eeuwen mee en zal het de volgende eeuwen ook nog doorstaan. We blijven ons verzamelen rond de tafel.

Mijn marmeren tafel toont een schoonheid die door zijn fragiliteit niet te bereiken valt.