Monoliet is een minimalistische videosculptuur. 3 x 3 monitors staan op de grond in een bepaalde ruimte. Samen vormen ze een balkvorm. Het videobeeld dat de negen schermen vult, bestaat uit een witte blok carrara-marmer, die traag rond zijn verticale as draait. Het beeldvlak wordt volledig door dit roterende lichaam ingenomen. Langs de randen van dit beeldvlak ontvangt de toeschouwer géén informatie over de ruimte waarin het marmeren voorwerp oorspronkelijk stond, bij het maken van de video. Dit lijkt de grenzen tussen gemedieerd object (het marmeren volume) en het reële, zichtbare object (de balk van negen monitoren) te doen vervagen. Toch staat de eigenlijke sculptuur stil. De draaibeweging doet zich niet in de werkelijkheid voor, maar in de illusoire beeldenwereld die de schermen aan de toeschouwer laten zien. Dit spel tussen ‘echt’ en ‘onecht’ wordt gebracht in een zeer sobere, afgekalfde stijl. De aandacht van de toeschouwer wordt zo naar de kern gevoerd en waaiert niet uit langs inhoudelijke dwaalwegen. Bij het filmen werd het marmeren lichaam vanuit één hoek belicht. Bij het roteren verglijden schaduwpartijen heel langzaam in helwitte lichtvlakken. Met heel weinig wordt de toeschouwer tot denken aangezet. Ondanks het sculpturale karakter van de balk van monitoren wordt hij, anders dan bij een klassieke sculptuur, in een meer passieve rol gedwongen, in fysieke zin dan toch. Hij hoeft niet rond het werk te wandelen, om het vanuit verschillende hoeken waar te nemen, dat wordt als het ware ‘voor hem gedaan’. Het gefilmde volume draait, de toeschouwer kijkt vanuit het standpunt van de camera. De immaterialiteit van het videobeeld wordt benadrukt door het bewegen van het logge marmeren object. Dit object lijkt te ontsnappen aan de wetten van de zwaartekracht. Het wordt als het ware ‘onstoffelijk’. Oude en nieuwe media gaan in Monoliet een bevreemdende dialoog aan.

Verschillende spanningsvelden komen in deze videosculptuur aan bod. Ze strekken zich uit tussen de polen ‘reëel’ en ‘gemedieerd’ object, ‘traditionele media’ (carrara-marmer) en ‘hedendaagse’ (video), ‘materieel’ (zwaarte) en ‘immaterieel object’ (ontsnappend aan de zwaartekracht). Tegelijkertijd is het een representatie van een sculpturaal volume, én een volwaardige sculptuur an sich.