In dit werk wordt het tijdelijke tastbaar. Wat ooit restmateriaal was, draagt hier de kiem van transformatie in zich. Claus stelt geen reconstructie voor, maar een verschuiving: een voorstel tot iets anders, iets dat zich niet laat vastleggen.

De titel – De Mogelijkheid van Iets Anders – is geen conclusie, maar een richting. Het werk is een verzameling van sporen, schrappingen en gebaren die balanceren op de rand van vorm en ontbinding. Het is precies in die tussenruimte, tussen wat het was en wat het zou kunnen worden, dat het werk zijn kracht vindt.

Door lagen te verwijderen en tegelijk opnieuw te plaatsen, ontstaan openingen. Fragmenten krijgen een nieuwe context, zonder hun geschiedenis uit te wissen. Wat ooit verwaarloosd of vergeten was, wordt hier opnieuw geladen met betekenis — niet door het verleden te herstellen, maar door ruimte te laten voor verbeelding.

Zoals in al zijn werk, creëert Matthieu Claus hier een mentale ruimte waarin de toeschouwer niet alleen kijkt, maar ook ervaart: het werk als een veld van resonantie, waarin abstractie niet betekent dat iets verdwijnt, maar dat het zich op een andere manier toont.