Een raster van restanten. Flarden verf, lagen die zichzelf lijken te vergeten, overschreven en uitgevlakt, en dan opnieuw opgedoken. Iets in dit werk lijkt voortdurend te verdwijnen terwijl het tegelijkertijd net zichtbaar wordt — alsof het beeld zelf aarzelt tussen verschijnen en verdwijnen.

Materie wordt drager van herinnering: niet als een concreet verhaal, maar als een gevoel, een trilling, een geur die zich moeilijk laat benoemen. Fragmenten van schroot, verf, stof: ze zijn niet langer wat ze waren. In hun nieuwe constellatie spreken ze een stille, onvaste taal.

Er is geen centraal motief. De compositie is open, ademend. Ritmisch, maar zonder patroon. Sporen van handelingen blijven achter als tastbare restanten van tijd. Kleurvlakken vloeien in en over elkaar, onderbroken door scherpe insnijdingen of ruwe overgangen.

‘Draadloos Geheugen’ is geen reconstructie, maar een evocatie — een poging om te tonen hoe iets kan blijven bestaan zonder zich vast te hechten. Hoe betekenis kan circuleren zonder vaste verbinding.

Het werk roept geen herinnering op aan één plek of moment, maar aan een gevoel dat iedereen kent: het vage, vluchtige besef dat iets ooit belangrijk was, zonder dat je precies weet wat. Zoals een droom die je bijna herinnert. Of een melodie zonder naam.