In dit werk weeft Matthieu Claus restvormen, kleurvelden en textuurlagen tot een visuele partituur waarin stilte en resonantie elkaar afwisselen. Blauwtinten domineren het doek als een open ruimte waarin gedachten lijken te verdampen — of opnieuw samen te klonteren.

De verstrooiing is niet willekeurig, maar geladen: elk fragment draagt sporen van wat was, en krijgt een nieuw ritme binnen het geheel. Het werk nodigt uit tot dwalen; het oog zoekt, verliest zich, herontdekt. Wat begon als schroot wordt betekenisvol – een herinnering, een echo, een mogelijkheid.