Oorspronkelijk kwam dit boek uit in publicatievorm, maar de drager van het boek, was te beperkt om de effectieve existentiële laag naar voren te brengen. Ik merkte de noodzakelijkheid op om tijd te creëren voor deze mijmeringen.

Leestempo is iets die bepaald wordt door de lezer, ongeacht het tempo waaraan het is geschreven of het bedoelde tempo van de schrijver. In het medium van film is deze vrijheid niet terug te vinden. De kijker is genoodzaakt zich over te geven aan de duur van het beeld, de snelheid van de ondertitelingen, ...

Zo ontstond een film die enkel kan bestaan in installatiecontext.

Door de museale context wordt de aanschouwer van het werk in de eerste plaats al niet aangespoord om lang bij één iets te blijven staan. De duur van deze film is dan ook altijd gelijk aan de openingsuren van het museum. Zo kan de kijker enkel het hele onvermogen van het personage die niets doet, ervaren wanneer die niet ingaat op de uitnodiging van zijn omgeving. Maar uiteindelijk is deze onmogelijkheid een poëtische bevestiging dat we slechts even een voorbijganger zijn voor een personage dat eindeloos geconfronteerd wordt met zichzelf.

Dat kort moment waarop het personage wordt aanschouwd, creëert een soort existentiële dialoog. In dat moment van stilte zijn we niet enkel gefocust op het lichaam van de pixel, maar staan we ook stil bij ons eigen lichaam.