In het voorjaar van 2023 begon ik dit experiment na een introspectieve dialoog met mezelf. Mijn primaire doel was niet zozeer om de dagelijkse verschuivingen in het zonnetraject vast te leggen, maar vooral om te streven naar een bedachtzamer en kalmer levensritme. Ik hoopte op onvolkomenheden en imperfecties, als kansen om te onderzoeken welke mogelijkheden dit zou kunnen bieden voor mijn grafisch werk. In een wereld die wordt gedreven door hectiek en hoogtechnologische snelheid, koos ik bewust voor een onthaastende benadering door terug te grijpen naar oude, analoge technieken.

Met behulp van eenvoudige pinholecamera’s, vervaardigd uit gerecycleerde frisdrankblikjes dwing ik mezelf tot een langzame en weloverwogen werkwijze. Als een tegengif voor de voortdurende versnelling in onze moderne maatschappij, fungeert de primitieve aard van deze techniek als een krachtig tegenwicht tegen de overweldigende snelheid van ons hedendaagse bestaan.

In elke registratie die uit dit proces voortkomt, versmelt de stilte van de omgeving met de trage metamorfosen van het zonlicht. Als metgezellen in reflectie weerspiegelen de beelden de kwetsbaarheid van het creatieve proces en de schoonheid van eenvoud in een wereld die voortdurend in beweging is.

Laat deze solargrafieën niet alleen getuige zijn van mijn persoonlijke ontdekkingsreis, maar fungeren als een uitnodiging om samen de rijkdom van traagheid te ervaren temidden van een wereld die vaak voorbijraast.