De serie “I wish I were Italian” is geïnspireerd door mijn fascinatie voor kleur en voor Italië en volgt het verloop van één enkele dag.

Kleuren hebben een enorm effect op mij. Het binnenwandelen van een kamer waarvan de muren geschilderd zijn in een andere kleur dan wit verandert hoe ik me voel. Hetzelfde effect heeft het voet aan Italiaanse wal zetten. De schoonheid van Italië doet naar adem happen. 

Tijdens de eeuwwisseling heb ik een jaar in Parma gewoond om daar in het kader van het erasmusprogramma mijn rechtenstudie af te ronden.

Er ging een wereld voor me open. De aandacht van de Italianen voor architectuur en kunst maakte me zelfbewuster.

Mijn wereld kreeg kleur, mijn verbeelding werd aangewakkerd en kreeg vleugels.

Pleinen en kerken waarvan de verhoudingen kloppen en waardoor je je een prins waant door erover en langs te lopen. Beelden gehouwen uit marmer waarbinnen je een hartslag vermoed. Aangeboren fierheid waardoor je zelf een rechtere houding aanneemt. Schilderijen die er zo smakelijk uitzien dat je er deel van zou willen uitmaken. Sophia Loren en Marcello Mastroianni in Una giornata particolare. Italianen die geboren zijn met smaak in hun DNA en een duizelingwekkende bijdrage hebben geleverd aan de kunstgeschiedenis. 

Schoonheid die recht doet aan het mysterie van het leven en die je je geloof in ditzelfde leven doet weerkeren wanneer het allemaal tegenzit.

Een waarheid die je herkent, die diep in jezelf resoneert en waardoor je je gezien voelt.

Eén jaar Parma heeft me niets bijgeleerd over Rechten maar wel doen inzien dat een zoektocht naar schoonheid geen tijdverlies is maar een zeer waardevolle invulling van je tijd.

Het strand van Rimini, Nessun Dorma van Puccini, de Pietà van Michelangelo, de citroengeur in Sicilië, de Santa Maria Novella in Firenze, Acqua di Parma arancia di Capri, il Gattopardo van Visconti, mortadella met pistachios, il Canal Grande in Venetië en de storm van Giorgione.

Hun absolute meesterschap in de beeldende kunsten heeft een weerslag gevonden in de benaming van vele kleuren met een italiaanse link. Ofwel een link met een stad of regio: Venetiaans rood, rauwe Sienna, Magenta, Veronagroen, Napelsgeel, Rose de parme, Tyrisch purper, Capri blauw , Pompeï-rood … of door een auto (Ferrari): rosso corsa of door een schilder: Paolo Veronese ….

Ik heb een absolute hoofdrol willen geven aan de kleuren door ze in sommige delen van het doek een abstracte ruimte te geven los van elke figuratieve rol.

In de tussentitels, ontleend aan de stille film, krijgen ze het hele podium toebedeeld!

De Romeinse standbeelden waren niet wit gekleurd als een zuiver ideaal, maar waren juist bontgekleurd zodat je er jezelf mee kon identificeren en daardoor mee opgenomen werd in een groter geheel.