Via dubbelportretten wil ik de communicatie tussen mensen op een feest onderzoeken.

Wat is het doel van een feest vandaag  in tijden van neoliberale waanzin? Is het de plek waar men zich kwetsbaar kan opstellen en moeilijkheden kan bespreken onder vrienden, waar men een schouder kan vinden, een luisterend oor, medeleven?

Of is het een plek waar men kan tonen hoe succesvol men is geworden: aankomst met dure wagen, mooie kleren als ware het feest een catwalk en een batterij hagelwitte tanden? Een plek waar problemen niet bestaan en men roept dat alles goed gaat, waar men complimenten vist, glimlacht en de echte gevoelens verbergt achter een blinkende façade.

Als mensen hun ware aard verbergen, de moeilijkheden in hun leven verbloemen wat is dan nog het nut van een feest? Als mensen elkaar als concurenten zien is er dan nog wel plaats voor empathie?

En wat gebeurt er als iemand zich toch kwetsbaar opstelt is een ruimte vol oppervlakkige competitiebeesten? Is dit verwarrend voor deze laatsten? Ontdooien zij of verharden ze door die stoorzender? Wekt dit medeleven op of afschuw?

En wie is hier de onaangepaste?

En wie zal het feest als laatste verlaten?

Als het zich verbinden met andere mensen het belangrijkste in het leven is, is een neoliberale maatschappij dan geen doodlopend straatje?

Nu de wereld is ingericht als een grote wedstrijd vraag ik me af of er nog wel ruimte is voor warme gesprekken in de kleedkamers.