Zo vluchtig als adem... Wind heeft geen vorm, geen gewicht, maar hier ligt het gevangen in klei, in tijd, in porselein wit.

Een moment dat zou verdwijnen, nu eeuwig stil, bevroren. De aarde houdt vast wat de lucht zou loslaten.

Mijn handen vormden de basis, draaiend, wachtend, zwaar. Steengoedklei, verrijkt met poeders, kleuren van bruin naar grijs naar goud.

Zacht porselein danst boven ruw steengoed, donker, zwaar. Als sneeuw die valt op kale grond, als dromen die neerdalen op de werkelijkheid.

Het deksel zelf lijkt te golven, alsof de wind er doorheen stroomt, van licht naar donker, van vluchtig naar blijvend.

Goudglans vangt het licht, kleine details die glinsteren, herinneringen aan wat bewoog in wat nu stil ligt.

Maar zelfs gevangen wind beweegt. En misschien is dat wel de magie: niet het vasthouden, maar het gevoel... van wat vrij wil zijn.