Met dit werk wil ik weg van een statisch patroon en beoog ik de fascinatie bij het kijken te versterken dankzij beweging en geluid. Hierbij zullen telkens de onvoorspelbare bewegingen van de chaotische slingers en hun onderlinge interacties gedwongen worden zich na één omwenteling te herhalen. Zo wordt een voorspelbare repetitie van het onvoorspelbaar gedrag bekomen. Een contradictio in terminis!  En zo zal ook het ogenschijnlijk tumultueus geproduceerd geluid van de klappende plaatjes overgaan naar een repetitief deuntje.

Met dit werk wil ik refereren naar de draaiende sterrenhemel; de hoofdkleur die hiervoor in aanmerking komt is diep nachtblauw voor de ronddraaiende drager.

Het lawaaierig bewegen doet ons ook stilstaan bij het feit dat de hemellichamen geruisloos ronddraaien; er is in de ruimte immers geen wrijving, geen weerstand en dit in fel contrast met door de mens gemaakte machines. Meestal is  machinegeluid storend maar dit was zeker niet altijd het geval; bijvoorbeeld het prachtige abstracte ritme van de eerste stoomgenerators. Ook in dit werk is het mechanisch geluid een prachtige bevestiging van de chaotische bewegingen en de onderlinge interacties tussen de slingers. Zo komen er ook stille momenten voor waar de slingers hun posities ondanks de draaibeweging slechts langzaam verlaten.