Hoezeer we ons proberen af te schermen van de buitenwereld in ons heilig kooitje, hoezeer mensen of invloeden van buitenaf ons raken.

We zien onszelf in stukjes in de spiegel, gefragmenteerd of nog slechts als een fractie van wie we zijn in ons volle Zelf. Daarboven zweeft onze Ik in zijn heilig kooitje doorprikt. 

We voelen ons triest en gebroken. Later gaan we terug en kijken opnieuw in die spiegel en we zien onszelf anders, verdeeld, maar toch beschermd in de verschillende deeltjes van ons bestaan.