In Drijfhout speel ik met contrasten in keramiek die doen denken aan natuurlijke processen.

De basis is een ronde vorm met een donkere huid, ontstaan door kleipoeders met ijzer- en mangaanoxide. Het oppervlak roept de sfeer op van verweerde aarde, getekend door tijd en elementen.

Daarboven ligt een vlakke dekselvorm, die ruimte geeft aan een lichte constructie van organische vormen. Twee materialen ontmoeten elkaar: het aardse, gelig-witte kleiwerk tegenover het porselein dat ik zo dun heb uitgewerkt dat het bijna doorzichtig wordt. Het vangt het licht zoals zon valt op aangespoeld hout – bleek, kwetsbaar en toch stevig.

De kracht van het werk zit in de balans. De basis oogt robuust en aards, het porselein verfijnd en breekbaar. Met kleine accenten van goudluster – ingebrand bij lage temperatuur – krijgt het geheel een extra gelaagdheid en een subtiele glans.

Door houtas te gebruiken in het glazuur sluit het werk aan bij zijn titel. Het as zorgt voor onvoorspelbare kleurvariaties en structuren, net zoals drijfhout door wind en water gevormd wordt.

Drijfhout gaat zo verder dan pot en deksel. Het is een onderzoek naar hoe materialen, processen en tijd samen iets nieuws laten ontstaan.