Pag 274, 275 is een essay als tweeluik op linnen. Het werk bestaat uit meerdere lagen, terug te vinden in het maakproces, net als het inhoudelijke.

De twee doeken, in hun verticaliteit, stralen een work in progress uit. Niet opgespannen, redactiewerk toegevoegd aan de tekst, de witte marges nog vol potentieel. Ze stralen de bladspiegel van een boek uit, maar niet even klinisch.

Het essay duikt in de thematiek van virtueel escapisme in een tijd van late-stage capitalism. Het richt zich tot de lezer en gaat zo meteen een conversatie aan, in tegenstelling tot een personage te plukken uit de fantasie. De tekst gooit de lezer in een wereld van uitputting, late avonden, takeaway eten en vooral veel mentale zorgen. De tekst is gewichtig, werkt enkele referenties als Gilles Deleuze of een manifesto van Werner Herzog uit, maar komt altijd terug tot de lezer—degene die ergens heen wilt, degene die verlangt.

In zijn vorm, gaat pag 274, 275 zichzelf ook meteen ondermijnen. De tekst is namelijk nog niet af. Spellingsfouten en redactionele vragen bevinden zich in de marges en strijden zo tegen het idee van het gepolijste kunstwerk—Iets wat domineert in de wereld van grafisch ontwerp. Is een klinisch opgelijst en gesneden werk de meerwaarde? Of is het werk hetgene waar aan getrokken en gesleurd wordt?