De twee kubussen functioneren als zintuiglijke metaforen voor de gelaagdheid van emotionele ervaringen. Ze verwijzen naar het opstapelen van gevoelens, een proces dat zich vaak stil en onzichtbaar voltrekt, maar doen dat elk op een andere manier. 

De donkerste kubus, samengesteld uit sterk samengedrukt serviesgoed, geeft een gevoel van zwaarte en spanning. Zowel de kleur als de densiteit verwijzen naar een interne druk, een soort van neerwaartse spiraal die verbonden is met familiale dynamieken en culturele verwachtingen. Binnen deze context werkt de kubus als een weergave van het ongemakkelijke gevoel dat ik krijg telkens ik deelneem aan een familiegebeuren. Dit gaat gepaard met een vooraf bepaald negatief verwachtingspatroon.

De tweede, terracottakleurige kubus contrasteert qua uiterlijk maar ook inhoudelijk met de eerste. Hoewel ook deze opgebouwd is uit samengedrukt servies, laat hij meer ademruimte toe doordat openingen tussen de stukken zorgen voor een meer luchtig gevoel. Deze kubus fungeert als een verzachtende tegenhanger en kan op twee manieren gelezen worden. Enerzijds vertegenwoordigt hij een mogelijke openheid voor een positieve en open ervaring, zoals de wil om niet langer automatisch te reageren vanuit negatieve gevoelens, maar ruimte te laten voor het onverwachte. Anderzijds kan hij gelezen worden als een subtieler mechanisme van coping door het verzachten of relativeren van negatieve ervaringen om spanningen draaglijk te maken.