Via het gezicht tonen we emoties, maar ook zelfbeheersing, afhankelijk van de situatie waarin we ons bevinden. Of je nu bij je familie, vriendengroep of collega’s bent, het gezicht fungeert steeds als een soort scherm waarop je gevoelens worden geprojecteerd: hoe je kijkt, glimlacht, fronst of zwijgt, wordt gelezen en geïnterpreteerd door de anderen. In die zin wordt het lichaam, en in dit geval het gezicht, een drager van sociale inprenting. De blik van de ander wordt een spiegel: je leert jezelf bekijken door de ogen van wie naar jou kijkt, en past je gedrag, bewust of onbewust, daarop aan. Die dynamiek tussen innerlijk en uiterlijk, tussen voelen en tonen, staat hier centraal.