In Tout ira bien zien we een pasgeborene die zweeft op een overweldigend groot doek, omringd door een zee van witte penseelstreken. De baby lijkt enerzijds verloren in de grootsheid van wat het leven nog zal brengen, maar straalt tegelijk een ontwapenende speelsheid uit.

Tussen die tedere chaos ligt een kleine, kleurrijke xylofoon: een symbool van nieuwsgierigheid, van het spel en de schoonheid die het leven aanbiedt. Het vormt een stille uitnodiging tot verwondering: de schoonheid en het spel van het bestaan.

Toch schuilt er in het werk ook een voelbare spanning. De drukke, richtingloze stroken suggereren beweging, onrust en angst voor het onbekende tegenover de lichte, haast verdampende kleuren voor naïviteit en simpliciteit.

Tout ira bien belichaamt de dualiteit tussen zuiverheid en verwarring, tussen het onbevlekte en het overweldigende, tussen het eerste ademhalen en het onontkoombare leven dat daarop volgt.

Het werk is ook een knipoog naar een ander werk van me Tout va bien, die veel cynischer kijkt naar het leven en doet alsof alles goed gaat.