Het werk toont zich als een zelfportret zonder gezicht, een echo van aanwezigheid in de storm van het bestaan.

Aan de basis ligt een horizon van rust, zachte, bleke tinten blauw en grijs, een bijna monotone stilte waarin het leven zich lijkt te verankeren. Maar die stilte wordt doorbroken. Er ontstaat een woelig ritme van kleur, van beweging, van emotie.

Uit die chaos rijst een menselijke figuur op, een silhouet dat zowel verschijnt als oplost. Hij staat op het podium van het leven, zichtbaar maar ongrijpbaar, een schaduw die evenveel gewicht als levendigheid draagt.

Binnenin gloeien sporen van geel en rood, restanten van vuur,  een aanwezigheid van drang, passie, en de wil om te blijven bewegen ondanks alles.

De zwarte vorm die zich aan de figuur hecht, sleept een andere energie mee: zwaarte, onvermogen, de echo van wat het leven afneemt. Toch is daar ook dat kleine venster, het kadertje dat als een open wond, of misschien een oog, inkijk biedt in zowel pijn als schoonheid.

Dit werk is geen roep om evenwicht, maar een erkenning van wat het betekent om mens te zijn: een voortdurende onderhandeling tussen licht en last, tussen passie en schaduw.