Op het eerste gezicht lijkt Tout va bien een kalm en geruststellend werk.

Wit op wit, zacht, sereen, een oppervlak dat niets lijkt te verbergen. Maar achter dat ogenschijnlijk zuivere gebaar schuilt een stille ironie. De concentrische cirkels, subtiel getekend in lagen textuur, verwijzen naar pijncirkels: die onzichtbare golven die ontstaan rond een wonde, een kern van ongemak die zich langzaam verspreidt.

Wat eerst onschuldig oogt, verandert bij aandachtig kijken in iets dat trilt, dat waarschuwt. De verfstreken, de herhaling, de textuur, ze functioneren als alarmsignalen die zich onder de witte huid proberen te verbergen.

Het werk fluistert wat de titel hardop liegt: “Alles gaat goed.”

Er wordt hier  gespeeld met de spanning tussen schijn en werkelijkheid, tussen oppervlakte en diepte, stilte en onderdrukte roep.

De witte lagen zijn niet enkel een gebaar van zuiverheid, maar ook een sluier, een poging om te bedekken wat nooit volledig verdwijnt.

Het is een werk dat vraagt om traagheid, om de blik van de kijker die niet tevreden is met geruststelling, maar durft te zien dat zelfs rust kan trillen van pijn.