Quatre Mains / Zonder Handen video

Quatre Mains / Zonder Handen video

 Na het plotselinge overlijden van mijn vader begon ik zijn huis leeg te halen en vond ik een doos met oude polaroids. Ze waren gemaakt in de jaren '90, op verschillende bouwplaatsen waar hij als elektrotechnisch ingenieur had gewerkt. Ik wist meteen dat ik er iets mee moest doen, dus begon ik beelden te creëren, sterk geïnspireerd door de polaroids van mijn vader. Geleidelijk aan veranderde dit eerbetoon in een zelfstandig werk, iets dat van mijzelf werd, maar nog steeds duidelijk herinneringen opriep aan zijn foto's. Ik gebruikte alleen voorwerpen die ik in zijn huis vond, dingen die van hem waren, maar die een belangrijk onderdeel van mijn dagelijks leven werden. Door zijn polaroids naast mijn kleine constructies te plaatsen, ontstond er een ultiem gesprek. Soms fluisterden we, soms laaide het gesprek wat op, maar het resultaat was een uitwisseling die me in staat stelde om om te gaan met de verwarde emoties en de fysieke pijn die volgden op zijn plotselinge dood. Het hele creatieve proces fungeerde als een transcendente heling en stelde me in staat mijn eerste stappen te zetten als autonome kunstenaar.
Ik wilde een visuele dialoog creëren tussen mijn overleden vader en mij, om onze twee levens en onze manieren van zien samen te brengen. Daarom besloot ik de serie om te zetten in een boekdummy, samengesteld in twee delen met een open en gebalanceerde architectuur: twee aparte delen die samen een geheel vormen. Ze kunnen individueel worden gelezen, maar zijn bedoeld om samen te worden gezien, omdat elke pagina reageert op de tegenoverliggende.
Mijn lichte creaties nemen hun eigen ruimte in om (soms letterlijk) te ontvouwen en in verbinding te komen met de nuchtere polaroids van mijn vader. Hij fotografeerde stenen, sporen, structuren en kabels zoals ze waren, maar ook zoals hij ze zag, met veel aandacht voor compositie en licht.
Ik probeerde de realiteit en materialiteit van mijn installaties op een sobere en onsentimentele manier te laten zien: niets in mijn foto's is gemanipuleerd, op deze manier creëer ik een andere brug tussen wat van hem was en wat van mij is geworden.
Het eerste deel van de titel verwijst naar een vierhandig pianospel: Kun je samen muziek maken met iemand die er niet meer is? Beiden aan hetzelfde instrument, maar elk binnen je eigen kleur en bereik? Het tweede deel van de titel verwijst naar het moment waarop een kind haar of zijn handen vrijmaakt: "Kijk, ik kan het zonder handen”
Mijn vader speelt de lagere registers in dit werk, ik zoek de hogere; zijn beelden zijn geworteld in wetenschap en praktische constructie, ik bouw daarop voort op een totaal vrije manier. Door de twee delen van het boek heen zijn de motieven stuk voor stuk verbonden met techniek en constructie, maar het thema is dat van een dochter die contact zoekt met haar vader, voorbij de dood.

Stephanie  Lamoline

Stephanie Lamoline