Het lichaam als een plek om balans te (her)vinden in een wereld vol dualiteit.

Het lichaam als een uitdaging.

Het lichaam als een tempel. Een ontmoetingsplaats.

Een plek, een warme schoot, ondanks alle tegenstellingen buiten, om te groeien.

De twee mannelijk uitziende personages verwijzen naar de tegenpolen in het leven.

De dualiteit. Maar tegelijkertijd fungeren die ook als een soort van bescherming.

Niets is immers volledig zwart-wit.

Als hedendaagse Ridders willen die er tevens respectvol op toezien dat het personage centraal in het midden de kostbare innerlijke sacrale tijd comfortabel en veilig zou kunnen voltrekken.

Het vrouwelijk uitziende personage centraal had even goed een mannelijk personage of een X personage kunnen zijn.

Het kunstwerk is een vertaling voor ieders innerlijke koninkrijk en de essentie van samenwerking.

Van de twee slangen van kant die uit de menselijke tempel naar buiten rijzen zouden we enig schaduwwerk kunnen aflezen. Een personage op een troon die tijdens innerlijk sacrale tijd met gesloten ogen het naar buiten kijken en de dualiteiten verder en verder uit het lichaam en tempel weet te verwijderen en daarmee een nieuw evenwicht weet te vinden tussen lichaam en geest na alles in de weegschaal te hebben gelegd.

Het (her)ontdekken van verwondering door samenwerking.

Door de vrijwillige opheffing van tijdsbesef en de beschermde ondersteuning kan het centrale personage zich volledig laten gaan om in een visionaire wereld terecht te komen om alle onevenwichtigheden waar nodig te herstellen.

In dit kunstwerk werden er patronen toegevoegd ter voorstelling van een visionaire wervelende magie. De olijfgroene achtergrond stelt dan weer de tuin van ons buitenleven voor.

De toegevoegde kant is er omwille van een historisch aspect. Kant is tijdloos en vergt veel geduld- en discipline bij het vervaardigen ervan. Ook balanceren is een kunst- en meerwaarde in eender welke tijdspanne voor ieder mens.

Kant is gelijk aan een zelfgeweven welbevinden in ons eigenste magische tempel.