Het is al lang geleden, maar ik weet nog dat dit het eindpunt van mezelf was, is, en altijd zal zijn. 

Na de verkrachting en versplintering van mijn mentaal welzijn stel ik mezelf bloot. Stel ik mijn splinters tentoon en laat ik me verzorgen. Mijn vrienden dragen me in de zee om de splinters los te laten en mijn wonden te laten weken. 

De zwaarste splinters werden gedragen door vriendschap en connecties, geen onzekere liefde meer.

Ik voelde me gebroken maar geveerd. Gevierd. Geëerd. Gegroept. 

--

En ik dacht; als ik stervende ben, zou hij een deel zijn van de groep die me draagt of me ook alleen dragen? Ik hoopte vroeger dat ik meer dan ook een deel van de groep beteken voor hem, maar dat is niet zo. We hebben een groepsgevoel. We zijn geen eenzaten meer.