Dit werk geeft het contrast weer tussen vormspanning en het soepel vallen van textiel. 

Iemand omschreef het als een werk waar ze erg door geraakt was.. het gaf haar het gevoel van het intieme van een lijkwade.

Het maakt deel uit van een reeks waarin ik de grenzen aftast van het samenspel van klei met andere materialen zoals koperdraad, breiwol, gips, olieverf, potlood.. waarin telkens het soepel vallende, soms luchtige zwevende een rol zal spelen.