EGLOMISÉ of Achterglasschilderkunst
 
De term ”achterglas-schildering” wordt gebruikt voor een schildering die aan de achterzijde op glas wordt gemaakt, waarbij het de bedoeling is het werk dóór het glas heen te bekijken. De volgorde van werken wijkt af van de 'gewone' schilderkunst.
De achterglasschilder werkt in omgekeerde volgorde. De details komen eerst en dan verschillende lagen al dan niet doorschijnende verven met verschillende media. In deze lagen wordt er geëtst  zeker wanneer er bladgoud of bladzilver gebruikt wordt.
De laatste laag kan geheel of gedeeltelijk bestaan uit bladmetaal, die zowel een bescherming van het materiaal biedt, als glans en diepte in de schildering brengt.
De eerste voorbeelden van dit type decoratie zijn grafvondsten uit de Romeinse periode in Italië ( 4 ° eeuw voor Christus ).
Uit passages in een Renaissance handboek voor ambachtslui uit 1437 blijkt dat ook toen deze techniek werd toegepast. De glasplaten worden met donkere kleuren op basis van olie afgedekt.
Wanneer hier in de 17de eeuw vanuit het Verre Oosten schellak (hars verkregen uit een vrouwelijk insect en opgelost in alcohol ) wordt ingevoerd, ontstaat het wijdverbreide gebruik om voortaan de verf met dit vernis te vermengen.
Wanneer tegen het eind van de 17de eeuw het monopolie van de Italiaanse glasbedrijven in Murano wordt doorbroken, gaan Italiaanse glasblazers overal in Europa voor andere producenten werken en wordt de techniek verspreid.
Rond 1700 zijn verzilverde glasplaten van zowat twee meter lengte als spiegels beschikbaar en deze worden versierd met randen van eglomisé.
Daarna raakt deze techniek decennialang uit de mode, om pas tegen het einde van de 18de eeuw een nieuwe bloei te kennen.
De Franse kunsthandelaar Jean-Baptiste Glomy (1711-1786) was in Parijs gespecialiseerd in dit soort kunstwerken.Hij had vaak opdrachten voor Lodewijk XV en XVI waarbij de techniek nieuw leven werd ingeblazen en later ook naar hem werd genoemd.
Eind 19de eeuw en begin 20 eeuw wordt eglomisé in België en Frankrijk veel gebruikt in reclamepanelen voor winkelpuien. Hiervan kunnen we nog verschillende voorbeelden vinden in het straatbeeld van eclectische gevels uit de Belle Epoque tijd.
Tijdens de art-déco periode en het modernisme is er een heropbloei en verfijning met namen als Floris Jespers, Kandinsky en leden van ‘Der Blaue Reiter’…maar na de Tweede Wereldoorlog geraakt het gebruik in de vergeethoek.