Liefste dagboek, ik weet niet of ik het met jou al besproken heb, maar ik HAAT alleen zijn.

Ik heb constant gezelschap nodig. Mijn speeleend en snackies zijn helaas niet goed genoeg voor mij, ook niet voor maar een paar uur (wat zijn uren?).

Zelfs voor een paar minuten (wat zijn minuten?) alleen zijn, klaag ik luid en duidelijk. Wie weet, als ik elke keer blijf huilen als Cat en/of Didi de deur uit gaan, snappen ze het ooit! Ik blijf proberen. Wie wil er wel alleen zijn? Ik kan het mij niet voorstellen dat iemand dat oké vindt.

Wat als ik sterf van de honger?

Geen handen om af te likken en niemand om tegen te liggen in de zetel of op bed. Niet dat ik vaak kom knuffelen als Cat er wel is, maar toch… Ik wil de optie gewoon altijd hebben, snappie?

Wanneer ze terug thuis komen na een helse tijd (wat is tijd?) ben ik wel extreem blij. Ik hoop dat dat duidelijk is. Onze reünie maakt mij gewoon ZO euforisch.

Cat werkt nu weer vollenbak en ligt niet meer elke dag in de zetel te schimmelen, dus misschien moet ik toch een manier vinden om ‘alleen zijn’ te accepteren.

Maar niet vandaag, misschien morgen.

Groetjes en hopelijk TOT SNEL?!!! Flikkie 🐶