OCO*/ (verzamelde) obsessief compulsieve observaties:

Ik ben steeds gefascineerd geweest door schoonheid, subtiliteit, kwetsbaarheid in het gewone en het toevallige, datgene wat zich voordoet in de wonderlijke synchroniciteit van dat wat is. Een schaduw, licht dat in eeuwige beweging de aarde streelt, alles wat beweegt en los- en vastzit. Leven dat groeit, bloeit en vergaat. Zonder kwetsbaarheid zou die schoonheid zo schoon niet zijn. Weten dat alles in een oogwenk anders kan zijn doet je het leven voelen, in al zijn hardheid, pijn, soms ook zachtheid, maar met zekerheid levend (en verlangend, in kwetsbare schoonheid).

Binnen de serie oco* (obsessief compulsieve observaties / obsessive compulsive observations) ben ik obsessief verzamelaar van die toevalligheden. Het is de subtiele, kwetsbare, voortdurend veranderlijke, tijdelijke schoonheid die me steeds weer op weg helpt, doet doorgaan en rennende gedachten laat lopen.

Voor Oooh presenteer ik graag de serie ‘oco*3/ inner gardens’, waarbij de serre als couveuse of broeikas voor de verbeelding staat, fragiele ideeën herbergend en beschermend. Schier onverwacht kwam ik deze verzameling van ruimtes tegen.

oco*3/ inner gardens (serie van 9 foto’s, 2+1 groot aan wand & 6 klein op tafel)

Inner Gardens toont de volkstuinen tussen de Banneux-wijk en de voormalige Philips-site in Hasselt. Het is een samenspel van hagen, hekwerken, leiconstructies, serres, kweekkassen, groentebedden, fruitbomen, schuurtjes, terrassen en allerhande bouwsels. Tegen een achtergrond van post-industrieel kunstlicht krijgt de plek een onwerkelijke sfeer, bijna buitenaards. Een ufo lijkt op te stijgen vanuit een sloppenwijk, naast een Japans aandoend bouwsel dat verfijnd kantwerk van bubbel-plastic aan een haakje herbergt. De serres komen tot leven in het zachte tegenlicht, ondanks de winterslaap waarin alles verzonken is. Klaar voor een nieuw seizoen vol leven en zorg. De beelden willen de genius loci van deze aller-individueelst gemaakte plekken verkennen.

De kracht en schoonheid zit voor mij enerzijds in het onverwachte en erg Belgische samenspel van huisgemaakte eigen kleine universa die elkaar begrenzen en die elkaar ’s zomers naar alle waarschijnlijkheid naar de kroon steken, met positieve elkaar aanmoedigende energie ten top. Anderzijds is er de nachtelijke winterrust die deze plek een geheel eigen mystiek geeft, en daarbij de post-industriële geschiedenis van deze plek in zich draagt, volkstuinen geprangd, bijna verborgen, tussen een arbeiderswijk en voormalige industriële site in. De geestelijke en lichamelijke ontspanning, als refuge met tuinvlijt tussen wonen en werken, het leven vierend.

De serie inner gardens draagt daarnaast ook een persoonlijke geschiedenis in zich, waarbij ze mijn herinnering verbeeldt van de aan een voetbalparking verdwenen tuin van mijn Oekraïense grootmoeder, van waaruit ik als kind reeds obsessief observeerde en de steenwagons met hun gehakketak traag een mijnterril zag opklimmen, uitmondend in gerommel en een stofwolk, vanuit een klein paradijs achter hagen in de Texaswijk, Waterschei, Genk.