Met mijn werk “Homesick for a home I never had” geef ik plaats aan onverwerkt verdriet en aan mijn beperking. Toen ik de liefde voor mijn lichaam verloor, verdween ook mijn liefde voor beeld en fotografie. Ik nam mijn toestel weer vast door in een tijdspanne van ongeveer drie jaar mezelf te fotograferen. Met elke foto legde ik een deeltje van mijn lichaam vast. Dit rouwritueel verkleinde langzaam de afstand die ik voelde tot mijn lichaam.

Een selectie van deze foto’s verwerkte ik tot een collage samen met andere foto’s die ik nam door de jaren heen, tekeningen en tekst. Alle beelden zeefdrukte ik op verschillende ondergronden met doorkijk en gelaagdheid die resoneren met de emoties die de beelden bij me oproepen. Door het herhaaldelijk drukken en kijken, aanpassen en herbeginnen, schrijven en schrappen bracht het proces me rust en was het mijn manier van rouwen en verwerken