Veel van mijn kindertijd lijkt te zijn verdwenen in een zwart gat dat ik zelf heb gecreëerd en niet meer kan sluiten. Herinneringen blijven vervagen, en dat maakt me angstig. Mijn neiging tot dissociatie versterkt dit gevoel van afwezigheid. Door te zoeken naar verloren herinneringen, zowel bestaande als denkbeeldige, probeer ik mijn innerlijk kind terug te vinden. Ik wil mezelf weer deel laten uitmaken van mijn herinneringen en liefde voelen voor mijn verleden, ongeacht of die herinneringen goed of slecht zijn. Foto’s uit mijn kindertijd vormen de basis van dit werk. De foto’s die ik heb gekozen roepen geen specifieke herinneringen op, maar wel gevoelens en een soort herkenning. Sommige wekken een gevoel van eenzaamheid, aantrekkingskracht tot water en natuur, nieuwsgierigheid, afgunst, verdwaaldheid, speelsheid, of gemis op. Ik onderzoek hoe herinneringen me als individu vormen. Omdat mijn herinneringen schaars zijn, voelt het alsof ik een deel van mijn identiteit mis. Het gaat over het zoeken naar dat verloren deel, over loslaten en vergeven. Door deze herinneringen vast te leggen op een ander medium, bewijs ik niet alleen hun bestaan maar ook het mijne.

Dit werk is gemaakt op verschillende soorten katoen en zijde met de Cyanotype techniek, dit kon ik hieronder niet aanduiden.