Regenwolken

Tijdens de zoektocht naar het sublieme landschap vond ik het schone landschap in België. Zomaar recht onder mijn voeten, toen ik aan het wandelen was en naar de grond keek. Het was beginnen regenen toen we onze eerste 100 meter hadden gewandeld en we waren verder gegaan omdat ik vastberaden was om een subliem landschap te vinden in de Hoge Venen. Het landschap die dag was heel grauw en triest. Door de miezel en grauwe lucht keek ik niet heel de tijd rondom mij maar focuste ik mij op mijn voeten die zich door de modder een weg aan het banen waren naar het eindpunt van de 10 km lange wandeling die we gingen doen. Ondanks het weer was mijn enthousiasme voelbaar. We klommen naar bovenin, tussen, rond en om de bossen van Malmedy en volgde steeds een riviertje. Naarmate we verder in de wandeling waren, hoe groter de rivier begon te worden. We moesten een paar keer onze weg zoeken door de rivier en omdat ik niet zo graag natte voeten wou zocht ik heel precies naar de juiste plaats met niet te veel stroming om over te steken. Het had al een hele week geregend dus de stroming van de rivier was iets sterker dan anders vermoedde ik. Ook al was het niet de langste wandeling ooit, toch was het een spannende wandeling. Alles was glad en nat en we kwamen hoger terecht dan we hadden verwacht. We werden onderweg getrakteerd op een mooi uitzicht van de boomtoppen die allemaal mooie groene gradaties hadden en waar hier en daar een wolkje mist naar boven kwam. Toch was het niet het sublieme landschap waarnaar ik op zoek was. Ik was heel de tijd bezig met het zoeken naar dat sublieme landschap dat ik de landschappen die ik zag niet meer interessant of ‘schoon’ genoeg vond. Ik voelde mij even woelig als de rivier die op sommige plaatsen wild voorbij stroomde. En ik had er de laatste kilometers geen zin meer in. Niet dat ik veel keuze had om te stoppen want we waren redelijk laat vertrokken na de middag en om 17u zou het alweer donker worden dus ik moest gewoon doorstappen of ik zou straks in het donker moeten stappen. In plaats van rondom mij te zoeken naar het sublieme landschap bleef ik tijdens het oversteken van de rivier op een brugje staan om naar het bewegende water te kijken onder mijn voeten. Het tweede wat ik deed was de rivier filmen omdat ik de beweging van het water wou vastleggen. Het water ging snel en toch kon ik de bodem zien want het was niet dieper dan 30 cm op het punt waar ik aan het kijken was. Er was heel de tijd schuim en toch ook niet. Alles bewoog zo snel. Het veranderde in een milliseconde en het was nooit hetzelfde als een seconde ervoor. Dus ik nam twee foto’s, met 1 seconde tussen. En besloot om later te vergelijken hoe verschillend de beelden waren met 1 seconde verschil. Hierdoor dacht ik na over het veranderlijke landschap. Het landschap dat ik vastleg en hoe het steeds een momentopname is van iets dat ik toen zag en nooit meer op exact dezelfde manier zal kunnen zien. 

Berglust 01, Regenwolken, Voor Covid-19, April 2020