Ze bestaat niet echt, deze dame. Alléén de juwelen die ze draagt bestaan in werkelijkheid (ontworpen en gemaakt door mijn dochter Nirphania). Maar deze dame spookt al sinds mijn knapendromen rond in mijn geest en is in mijn verbeelding nooit ouder geworden. Mijn (nooit gevonden) droomprinses? Fantasie van een onverbeterlijke romanticus, dagdromer of geestesgestoorde?... Ik laat het aan de geleerde (?) psychologen en psychiaters over om daar een al dan niet sluitend antwoord op te formuleren. Meer dan een halve eeuw geleden heb ik haar al eens op doek vereeuwigd, maar dat schilderij is al vijftig jaar geleden spoorloos verdwenen. Nu heb ik de ‘droomprinses’ uit mijn knapendromen eens terug voor de geest gehaald en ze in vol ornaat geschilderd. Levensgroot en in een zelfontworpen avondjurk. Dat is wat de schilderkunst voor heeft op de fotografie en wat de schilderkunst zo onvoorstelbaar boeiend maakt. Een fotograaf heeft altijd een model nodig om zijn verbeelding vorm te geven. Een kunstschilder die werkt uit zijn verbeelding kan personen en achtergronden schilderen die in werkelijkheid niet bestaan. De ‘droom’ wordt zo een tweedimensionale werkelijkheid. Verstilt maar toch levendig. Levenloos en toch ademend. Ik kan de ‘droomprinses’ uit mijn knapendromen nu zelfs zoenen! En ook al smaken haar lippen naar olieverf, terpentine en lijnolie en beantwoordt ze mijn kus niet: ik ben op mijn zeventigste nog altijd voldoende prettig gestoord om daar intens van te genieten :)