Azuurblauw - dit doek is mijn hart dat overloopt, mijn ziel die zich uitstort in alle tinten van verlangen en bevrijding.

Ik stond aan de rand van de oceaan toen dit werk me riep niet met woorden, maar met het ritme van golven die mijn voeten kusten, met de oneindige wijsheid van water dat altijd weet waar het naartoe stroomt. Mijn leven voelde toen als een storm, en ik smeekte het water om me te leren hoe ik kon zijn zoals hij: tegelijk krachtig en zacht, verwoestend en helend.

Elke laag aquamarijn die ik op het doek liet vloeien was een traan van opluchting, elke werveling van kobalt een diepe zucht van iemand die eindelijk durft te voelen. Het ultramarijn, dat droeg alle nachten waarin ik naar de sterren staarde en me afvroeg of ik ooit weer heel zou worden. En toen die gouden lichtaccenten kwamen, spontaan, alsof ze door de verf heen wilden breken, dat waren mijn momenten van hoop, mijn plotselinge inzichten dat schoonheid altijd terugkeert, zelfs na de donkerste stormen.

Terwijl ik schilderde, voelde ik hoe mijn eigen innerlijke oceaan tot rust kwam. Ik begreep eindelijk wat water me al die tijd had proberen te leren : dat transformatie niet altijd gewelddadig hoeft te zijn, dat verandering ook zacht kan stromen, dat we kunnen buigen en vloeien zonder onszelf te verliezen.

Dit werk werd mijn dagelijkse terugkeer naar die innerlijke stilte, mijn persoonlijke oceaan waar ik kan verdrinken in vrede en herboren worden in beweging. Het herinnert me eraan dat ik, net als water, altijd een weg vind zelfs wanneer die weg door de donkerste diepten leidt naar het licht.