Brouillamini - dit werk explodeerde uit mijn ziel tijdens een storm van emoties die ik niet langer kon bevatten, een moment waarop ik alle controle losliet en gewoon moest schilderen om niet te verdrinken in mijn eigen gevoelens.

Ik stond overspoeld door een chaos die ik niet kon benoemen : angst, vreugde, woede, liefde, alles tegelijk in een kolkende massa die dreigde me te verzwelgen. Mijn eerste penseelstreek was geen keuze maar een overlevingsdaad. Dat vurige oranje kwam als een schreeuw, een uitbarsting van pure, ongefilterde emotie. Ik schilderde met mijn hele lichaam, niet alleen met mijn hand : zwaaiden, duwden, krasten, alsof ik letterlijk mijn innerlijke wereld op het doek aan het uitbraken was.

Het diepe groen dat volgde, was mijn verlangen naar rust te midden van de storm, maar het weigerde kalm te blijven. Het wervelde mee in de chaos, werd onderdeel van de dans. En dat levendige paars dat was mijn pijn en mijn passie samengesmolten, onmogelijk van elkaar te scheiden, precies zoals in mijn hart.

Ik weet niet meer hoeveel lagen ik aanbracht. Tijd verloor zijn betekenis. Mijn handen waren bedekt met verf, mijn gezicht nat van zweet, en ik kon niet stoppen. Elke streek was een adem, een hartslag, een moment waarin ik volledig leefde zonder na te denken, zonder te censureren, zonder te controleren. De scherpe streken waren mijn woede en helderheid, de zachte mijn momenten van overgave.

Ik had mijn chaos getransformeerd in schoonheid zonder hem te temmen. Dit werk leerde me de meest bevrijdende waarheid van mijn leven: dat ik niet altijd hoef te begrijpen wat ik voel, dat mijn complexiteit niet opgelost hoeft te worden, dat de brouillamini in mijn hoofd en hart niet mijn vijand is maar mijn menselijkheid.

Dit schilderij is mijn rauwste zelf, ongefilterd en ongeremd en het is het eerlijkste wat ik ooit heb gecreëerd.