Onbeperkte structuur - dit werk explodeerde uit me in een periode waarin ik worstelde met de verstikkende verwachting dat ik alles geordend en onder controle moest hebben, terwijl mijn ziel schreeuwde om vrijheid.

Ik begon met die vierkanten, die schijnbaar nette hokjes waarin ik mijn leven probeerde te stoppen : werk hier, relaties daar, dromen in dat hoekje, angsten veilig opgesloten in dat vakje. Mijn handen beefden terwijl ik elk blok schilderde: het gedurfde rood van mijn passie, het blauw van mijn verdriet, het groen van mijn hoop, het geel van mijn vreugde. Ik dacht dat ik door alles te categoriseren grip zou krijgen, controle zou vinden.

Maar toen kwam de rebellie. Die expressieve penseelstreken die door mijn zorgvuldige grenzen heen braken dat was mijn ware zelf die weigerde ingekaderd te worden. De witte lijnen die doorkruisten wat ik netjes had willen houden terwijl ik eindelijk begreep : het leven laat zich niet opsluiten in vakjes.

Elke laag die doorschemerde was een herinnering aan wie ik ooit was geweest, aan keuzes die me hadden gevormd. Elk vierkant werd een fragment van mijn verhaal : pijnlijk, mooi, chaotisch, perfect in zijn onvolmaaktheid. Ik werkte met een intensiteit die bijna bezeten was, omdat ik voelde dat ik hier iets universeel raakte : die constante worsteling tussen de structuur die we nodig hebben om te functioneren en de vrijheid die we nodig hebben om te ademen.

Dit schilderij werd mijn bevrijding. Het leerde me dat orde en chaos geen vijanden zijn maar danspartners, dat grenzen niet bedoeld zijn om ons gevangen te houden maar om ons houvast te geven terwijl we springen. Die grenzeloze mogelijkheden die ik probeerde te vangen dat is wat ik uiteindelijk in mezelf vond.

Ik ben zowel de structuur als de chaos die erdoorheen barst, en daarin ligt mijn oneindige potentie.